Kunstmatige Intelligentie kan, zoals in sommige rijke landen al het geval is, worden gebruikt om de snelheid en nauwkeurigheid van de diagnose en screening van ziekten te verbeteren, de klinische zorg te vergemakkelijken en het onderzoek op het gebied van gezondheid en de ontwikkeling van geneesmiddelen te versterken. Evenals de ondersteuning van verschillende interventies op het gebied van de volksgezondheid zoals: ziektebewaking, respons op uitbraken en beheer van gezondheidssystemen.
AI kunnen patiënten ook meer controle geven over de zorg die ze ontvangen en hun veranderende behoeften beter begrijpen. Het zou de toegang tot gezondheidsdiensten kunnen vergemakkelijken in landen met weinig middelen en in plattelandsgemeenschappen waar patiënten vaak moeite hebben om toegang te krijgen tot gezondheidswerkers of medisch personeel.
Een nieuw WHO-rapport waarschuwt echter voor het overschatten van de voordelen van AI in de gezondheidszorg. Vooral wanneer de technologie de basisinvesteringen en strategieën vervangt die nodig zijn om universele gezondheidsdekking te bereiken.
Het benadrukt ook dat kansen zijn gekoppeld aan uitdagingen en risico’s. Waaronder: onethische verzameling en gebruik van gezondheidsgegevens, vooroordelen die zijn geïntroduceerd in algoritmen en risico’s voor patiëntveiligheid, cyberbeveiliging en het milieu.
Particuliere en publieke investeringen in de ontwikkeling en toepassing van AI zijn essentieel. Het zou de ongereguleerde gebruik van deze technologie en de rechten en belangen van patiënten en gemeenschappen ondergeschikt kunnen maken aan de machtige commerciële belangen van technologiebedrijven of die van overheden op het gebied van toezicht en sociale controle.
Het rapport wijst er ook op dat systemen, die voornamelijk zijn getraind op gegevens die zijn verzameld van personen die in landen met een hoog inkomen wonen, mogelijk niet goed werken voor bevolkingsgroepen in landen met lage en middeninkomens.
AI-systemen moeten daarom zorgvuldig worden ontworpen zodat ze rekening houden met de diversiteit van sociaal-economische en gezondheidszorgcontexten. Ze moeten vergezeld gaan van training in digitale vaardigheden, betrokkenheid van de gemeenschap en bewustmaking. Vooral voor de miljoenen gezondheidswerkers wier rollen en functies automatisering vereisen. Ze verwerven of verbeteren digitale kennis en zullen te maken krijgen met machines die (waarschijnlijk) de besluitvorming en autonomie van zorgverleners en patiënten ter discussie stellen.
Dr. Mugangu Emmanuel is een arts die in Bukavu woont: “We gebruiken het computersysteem en internet om te discussiëren. Ik herinner me de ervaring van Katana (Zuid-Kivu) waar we met de Belgische en Italiaanse teams de zorg voor patiënten per videoconferentie bespraken. Bij het Skyborn Hospital merkte ik dat, om de patiëntenzorg te vergemakkelijken, software ook wordt gebruikt om informatie over patiënten te verzamelen. Voor gecompliceerde pathologieën gebruiken we het internet direct voor betere zorg.
Op technologisch vlak heeft het buurland Rwanda inderdaad glasvezel die zeer ontwikkeld is. Dit land biedt een snelle verbinding in vergelijking met de DRC waar nog steeds 3G- en 4G-verbindingen zijn die geen snelle verbinding mogelijk maken.
Over telegeneeskunde: “Een team van Italiaanse artsen moest gevallen met ons delen die we ter plaatse ontvingen en via videoconferentie hebben we ze ter plaatse een geval voorgelegd”.
Uiteindelijk geleid door bestaande mensenrechtenwetten en verplichtingen, evenals nieuwe wetten en beleid die ethische principes garanderen. Overheden, providers en ontwikkelaars moeten samenwerken om ethische en mensenrechtenkwesties in elke fase van het ontwerpen, ontwikkelen en inzetten van AI-technologie in overweging te nemen.
